Ondanks de interventies van Byzantium en Venetië was Dubrovnik gedurende 700 jaar een onafhankelijke handelsrepubliek. De stad dreef handel met Turkije en India (met een consul in Goa) en had vertegenwoordigers op de Kaapverdische eilanden. Een brief van Elizabeth I in het Stadsmuseum getuigt van de diplomatieke contacten met het Engelse hof. Venetië zag Dubrovnik als een concurrent en probeerde de economische ontwikkeling af te remmen terwijl Byzantium de haven probeerde te controleren. Dubvrovnik was diplomatiek genoeg om afwisselend de invloed van een van beide te erkennen. Of te ondergaan. Het hing er maar van af hoeveel wapengekletter er aan te pas kwam.

Vanaf de late middeleeuwen kwam de aristocratie aan de macht. Rijke burgers kregen geen invloed op het bestuur en organiseerden zich dan maar in broederschappen. De joodse gemeenschap, voornamelijk bankiers, artsen en handelaars, had een speciale positie en een eigen wijk. (De synagoge van Dubrovnik is een van de oudste in Europa.)
Toch was er een voor die tijd opmerkelijke vorm van democratie: De rector (vergelijkbaar met een burgemeester) regeerde amper een maand. De Grote Raad had wetgevende macht en bestond uit alle edelmannen boven de 18 jaar. De Kleine Raad had de uitvoerende macht en bestond uit 11 leden die voor een periode van een jaar werden gekozen. De echte macht lag echter in de Senaat die 45 senatoren telde met een mandaat van een jaar.

De Onofrio Fontein.

Waterbevoorrading is altijd een cruciaal element in de ontwikkeling van steden. Dubrovnik had een complex systeem van private en publieke regenputten maar toch moest er tijdens droge periodes water worden aangevoerd per schip om zowel op de privémarkt als door het stadbestuur te worden gekocht.
Om dat probleem voorgoed van de baan te helpen werd in 1436 beloten om een aquaduct te bouwen om water aan te voeren van de Dubrovačka-rivier vanuit Šumet (ongeveer 12 km. van Dubrovnik). De eerst documentatie hierover vermeld dat ontwerp en uitvoering werden toevertrouwd aan Andreucius Bulbito uit Tramonte en Onofrio de Giordano della Cava. Alle volgende bronnen vermelden echter alleen Onofrio als architect en bouwer terwijl niemand weet wat de rol van Andreucius in het project was.

Het aquaduct had een vrije val vanaf 106 meter hoogte over meer dan 11,7 km., met 4 opslagplaatsen onderweg. Die wateropslag werd in een latere periode overgeslagen om te voorkomen dat ze in tijden van oorlog een voordeel gaven aan de vijand.
Het is een interessant detail dat het contract  een clausule bevatte die bepaalde met hoeveel de vergoeding van de architect zou  verminderd worden per druppel water die verloren ging onderweg. Het eindresultaat was zo perfect dat er geen sanctie werd opgelegd.

De Onofrio-fontein werd in 1438-1440 gebouwd als een van de eindpunten van het aquaduct. De koepel van de fontein is het werk van Petar Martinov uit Milaan. Veel van de versieringen gingen verloren tijdens de aardbeving in 1667, waaronder ook de draak die op de koepel stond, maar de 16 stenen hoofden met waterkraan zijn er nog altijd. Het water is perfect drinkbaar en naar het schijnt zelfs beter van kwaliteit dan flessenwater; de watervoorziening in Dubrovnik komt nog altijd uit dezelfde bron in Šumet.

De fontein is een populaire ontmoetingsplek voor de lokale bevolking en toeristen.

Dubrovnik is een veelgevraagde locatie voor filmopnames en wordt door het stadsbestuur gratis uitgeleend op voorwaarde dat de filmploeg ten minste 500 Kroatische inwoners tewerkstelt, en dat kan gaan van figuranten tot gespecialiseerde technici.
Dubrovnik was ook de filmset van het derde seizoen van De Borgia’s. Naar het schijnt was dit project op een maand tijd goed voor een opbrengst van ongeveer 1,5 miljoen euro voor de Kroatische economie.

Game of Thrones.
Voor de opnames van King’s Landing in Game of Thrones werd er op grote schaal gebruik gemaakt van de muren, vestingwerken en smalle straten zonder dat er iets aan veranderd moest worden.
Het succes van de serie heeft zo zijn nadelen: GoT lokt zoveel toeristen dat ze er tegenwoordig niet goed raad mee weten. Ik ben langs een souvenier winkeltje gegaan maar het stond er vol volk en de muren zelf waren ook veel te druk, dus heb ik een paar foto’s van andere sites geleend voor een klein overzicht.

Veel toeristen… maar weinig inwoners.

De oude stadskern van Dubrovnik telt tegenwoordig nog maar weinig Kroatische inwoners.
Een van de oorzaken daarvan is dat veel straten trappen hebben die steil omhoog lopen. (Er is er een met 250 trappen. Ge kunt beter niks vergeten in de winkel als ge honger hebt). Niet alleen erg moeilijk voor ouderen; ook jongeren zien dat niet meer zitten, vooral omdat het onderhoud en de restauratie van die huizen door het steile terrein erg moeilijk en dus onbetaalbaar is geworden.

Veel van die unieke panden worden gekocht door buitenlanders die het onderhoud kunnen betalen maar er hoogstens een paar weken of maanden per jaar verblijven. Dat is dus ook geen oplossing voor de leegloop.