19 mei – Van Dubrovnik naar Mljet
De eerste dag start met grijs en regenachtig weer, maar het zal – hopelijk – wel overwaaien.
Het eiland Mljet staat bekend als het groenste Adriatisch eiland met een van de best bewaarde bossen van Aleppo-dennen en eiken in het Middellandse Zeegebied.
Ons bootje vaart rustig verder,het kan wel tegen een beetje regen.
Al een mooi zicht op de eilanden.
Volgens de legende belandde de mythische held Odysseus na zijn schipbreuk op Mljet. De Odysseus grot aan de zuidkust lokt veel toeristen maar het nationaal park, beschermd sinds 1960, is even bekend. Dat gaan we nu bezoeken.
We zijn er bijna. Nu hopen dat de regen er mee ophoudt of het wordt een nat tripje door het Nationaal Park.
Hier is't: Nationaal Park van Mljet.
Betalen mocht maar even schuilen voor de regen mocht niet. Misschien dacht ze dat een hoopje natte Belgen slechte reklame was.
Het nationaal park is een historisch erfgoed met veel sporen van de Illyriers, het Romeinse rijk en Tijdperken in de Republiek Dubrovnik. De twee meren waren puur zoetwater tot ze aan het begin van het christelijke tijdperk verbonden werden met een smalle zeestraat, waardoor er een uniek zoet/zout ecosysteem ontstond.
Het was wel wat klimmen maar nu zijn we aan de prachtige meren.
Het is hier zo stil dat ge uzelf hoort ademen. Dat is toch ook wel geruststellend, we zijn er nog altijd bij.
Sluitend bewijs dat ik er ben... maar 't is toch wat koud om te gaan zwemmen.
In het midden van het Grote Meer is er een schilderachtig klein eiland, St. Mary, met een kerk en een klooster dat in de 12e eeuw gesticht werd door de Benedictijnen van Monte Gargano in Italië. We kunnen er met een pendelbootje naartoe.
Bijna aan het eilandje met het St. Benedictus klooster.
Rechtsboven staat nu ook een flakkertje van mij. Ik moest toch een souveniertje achterlaten.
St. Benedictus goed ingeduffeld aan zijn eigen stenen paal. Ge zou van minder een beetje kou krijgen.
En nu terug naar buiten... Eigenlijk moest achter de poort het blauwe water te zien zijn maar ik moet iPhone nog gewoon worden denk ik.
Nu nog even rond het klooster en wat bergop...
Een klein beetje klimmen... we moeten nog wat kapelletjes bezoeken.
Madonna con Bambini... waar hebben we zoiets nog gezien.
Nog wat verder bergop en zie.... het beroemde wenskapelletje: Laat een briefje achter met een naam op, leg er een steentje van buiten op en ge kunt een wens doen voor de genoemde. Ik zou eigenlijk liever een voor mezelf doen... maar ik denk dat egoïsten afgestraft worden.
Daar moet ik toch ook eens binnengaan...
Offersteentjes en bloempjes op het altaar van het wenskapelletje.
Een wensbriefje onder een steentje meegebracht van buiten. Naar het schijnt is dat altijd goed voor een half mirakel.
Nu terug naar de overkant en onderweg komen we langs een eilandje met het buitenverblijf van ex-dictator Tito. Hij was een grote fan van het Nationaal Park maar het draagt de gevolgen… Om hem op dat eilandje te krijgen zonder over- en weer gependel met een boot, moesten ze het delicate ecosysteem van de meren onherstelbaar naar de vaantjes helpen door op een cruciale plek (waarom simpele dingen moeilijk maken) een afdamming annex bruggetje aan te leggen. Daardoor kan zoutwater bijna niet meer bij zoetwater en omgekeerd.
De villa van Tito. Een somber geval ook nog.
Zo ziet het er uit met een beetje zon. Toch altijd een stuk vrolijker.
De bootjes braaf op een rij... Goed opletten nu of we zitten op een verkeerde.
Nog even terug aan wal voor de zonsondergang.